Ένα από τα ελάχιστα κατοικημένα νησιά λιμνών της Ευρώπης βρίσκεται εδώ, στα Ιωάννινα. Το νησί έχει μία παγκόσμια πρωτιά …δεν έχει όνομα! Το λένε «νησί της λίμνης» ή «νησάκι των Ιωαννίνων» και έχει περίπου 250 κατοίκους, μία κοινότητα κυρίως ψαράδων. Πρόκειται για ένα βράχο πνιγμένο στα πεύκα, με ένα μοναδικό πέτρινο οικισμό γύρω απ’ το φυσικό λιμάνι του. Αν και μικρό, το νησί έχει επτά μοναστήρια-την τρίτη μεγαλύτερη μοναστική κοινότητα στην Ελλάδα, μετά το Άγιο Όρος και τα Μετέωρα.
Η Παμβώτιδα αγκαλιάζει το νησί και η διαδρομή προς αυτό σηματοδοτεί το πέρασμα σε μια άλλη εποχή , μαγευτική που χρειάζεται μόνο δέκα λεπτά για να την ζήσεις. Γκρίζες πλάκες στις στέγες, πλακόστρωτα ασβεστωμένα δρομάκια, φιλόξενοι άνθρωποι, πολλά λουλούδια ημερεύουν το τοπίο. Το ψάρεμα ενώνει τους κατοίκους αυτής της ξεχωριστής και ιδιαίτερης κοινωνίας με το υγρό στοιχείο. Τα καραβάκια που δένουν στο μώλο, σας οδηγούν στο νησί, ένας τόπος που ποτέ δεν πήρε άλλο όνομα. Απλώς το Νησί για να σε οδηγήσουν στο  σπίτι του Αλή Πασά.
Οι κάτοικοι του νησιού είναι από τους πιο φιλόξενους ανθρώπους που θα συναντήσεις ποτέ. Εδώ και δεκάδες χρόνια, στις γιορτές των μοναστηριών, συγκεντρώνονται στο νησί χιλιάδες κόσμου. Στα χρόνια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι κάτοικοι των πολυπολιτισμικών Ιωαννίνων μίσθωναν τις βάρκες των νησιωτών, έφερναν μαζί τους φαγητό και μουσικά όργανα και έκαναν νυχτερινές βαρκάδες κάτω από το φως του φεγγαριού. Στις αργίες τους, πάντα. Κυριακή οι Χριστιανοί, Σάββατο οι Εβραίοι, Παρασκευή οι Μουσουλμάνοι.
Οι ντόπιοι είναι έτοιμοι πάντα να σου πουν ιστορίες για παραδόσεις αλλά και θρύλους. Η αίσθηση του ταξιδιού στο χρόνο σε συνοδεύει και στην περιήγησή σου στο νησί. Η βόλτα στα σοκάκια που σχηματίζονται ανάμεσα στα παραδοσιακά πέτρινα σπίτια ηπειρώτικης κατασκευής είναι μαγευτική. Τα μαγαζάκια λαϊκής τέχνης  και  τα μικρά παραδοσιακά μεζεδοπωλεία  περιμένουν να τα επισκεφθείς. Είναι από τα ελάχιστα μέρη της Ελλάδας που μπορείς να απολαύσεις βατραχοπόδαρα ή φρέσκο χέλι, καραβίδες ακόμη και πέστροφα που διαλέγεις από ενυδρείο. Εννοείται, μαζί με ένα τοπικό τσίπουρο. Αν συνεχίσεις τη πεζοπορία (αυτοκίνητα δεν υπάρχουν), τα γραφικά ασβεστωμένα μονοπάτια θα σε οδηγήσουν στα μοναστήρια του νησιού.
Περπατάς δίπλα στο νερό και γαληνεύεις, βλέπεις τη λίμνη και την πόλη απέναντι, ακούς μόνο το κελάηδημα των πουλιών, τον ήχο του νερού και των καλαμιών, τα βήματά στα πεσμένα φύλλα. Ανεβαίνεις προς το λόφο και αγναντεύεις. Τώρα μπορείς να καταλάβεις τους μύθους και τους θρύλους της περιοχής, που θέλουν μία μυστική σήραγγα να ενώνει το νησί με την πόλη ή μια τρύπα στο ξύλινο δάπεδο της μονής του Αγίου Παντελεήμονα να έγινε από τη φονική σφαίρα που σφράγισε τη μοίρα του Αλή Πασά και της περιοχής.